پریشان
در دوستی چو شمع، ز جانم دریغ نیست
سرگرم دوستانم و با خویش دشمنم ...
(رهی معیری)
. . .
طعنه می‌زد بر خروش داغ‌ها،
وقتی صبر، نام تو را گواه می‌گرفت ...
و اما تنهایی . . .
و اما صبـر . . .
. . .
این روزها،
دلم، شکستن می‌خواهد ...
این روزها ...
آنطور که می پسندی ...
الهی!
أَنْتَ کَمَا أُحِبّ ...
فَاجْعَلْنِی کَمَا تُحِب
عمارت کن مرا آخر، که ویرانم به جان تو ...
دگرباره بشوریدم، بدان سانم به جان تو
که راه خانه خود را، نمی دانم به جان تو
من آن دیوانه ی بندم، که دیوان را همی‌بندم
زبان عشق می‌دانم، سلیمانم به جان تو
...
چو تو پنهان شوی از من، همه تاریکی و کفرم
چو تو پیدا شوی بر من، مسلمانم به جان تو
چو آبی خوردم از کوزه، خیال تو در او دیدم
وگر یک دم زدم بی‌تو، پشیمانم به جان تو
دگرباره بشوریدم، بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی، بدرّانم به جان تو
اگر بی‌تو بر افلاکم، چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم، به زندانم به جان تو
سماع گوش من نامت، سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخر، که ویرانم به جان تو
تو عید جان قربانی و پیشت عاشقان قربان
بکش در مطبخ خویشم، که قربانم به جان تو
« مولانا »
که راه خانه خود را، نمی دانم به جان تو
من آن دیوانه ی بندم، که دیوان را همی‌بندم
زبان عشق می‌دانم، سلیمانم به جان تو
...
چو تو پنهان شوی از من، همه تاریکی و کفرم
چو تو پیدا شوی بر من، مسلمانم به جان تو
چو آبی خوردم از کوزه، خیال تو در او دیدم
وگر یک دم زدم بی‌تو، پشیمانم به جان تو
دگرباره بشوریدم، بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی، بدرّانم به جان تو
اگر بی‌تو بر افلاکم، چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم، به زندانم به جان تو
سماع گوش من نامت، سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخر، که ویرانم به جان تو
تو عید جان قربانی و پیشت عاشقان قربان
بکش در مطبخ خویشم، که قربانم به جان تو
« مولانا »
حیرانی ...
زین دایره قسمت، پرگار را حیرانی سهم است و سرگشتگی ...
چه خوشم که حیران نگاه تو باشم ...
رسم پروانگی ...
. . . کآن سوخته را جان شد و آواز نیامد!
. . .
ویرانی دلم آرزوست . . .
اشکـ و مشکـ ...
دل‌سوخته را
اشکــــ سیراب می کند و
جگرسوخته را
مشکـــ خالی ...